Filmrecensie: Mission Impossible Fallout (2018)

· Een reactie plaatsen ·

Een vriend van mij gaf mij ooit een bijzonder cadeau voor mijn verjaardag. Geen geld, geen cadeaubon, geen kaartje, maar de uitnodiging om gezellig samen een keer naar de bioscoop te gaan. De film die we gingen zien? Mission Impossible: Ghost Protocol. Dit was deel 4 in de Mission Impossible filmreeks.

Ik had er nog nooit van gehoord, en was redelijk argwanend in mijn zachte stoel gaan zitten, maar al binnen tien minuten wist ik dat dit een geweldige film ging worden. Eindelijk een goede actiefilm. Eentje die daadwerkelijk een goed plot heeft, innovatieve actiescenes, en zelfs karakterontwikkeling en grappige momenten. Sindsdien heb ik de reeks altijd nauwgezet gevolgd.

Vandaar dat ik met hele hoge verwachtingen Fallout (deel 6) ging kijken. Heeft de film aan die verwachtingen voldaan? Joah. Mwah, soort van wel. Ik geef de film 4 uit 5 sterren. (Maar alleen als je de vorige delen hebt gezien, anders dan zullen sommige delen onduidelijk zijn en is de score dus iets lager.)

Pas op! Wie deze recensie trotseert, heeft spoilers geleerd!

Wat is het idee?

De hoofdpersoon (Ethan Hunt) krijgt te horen dat er een plan is om drie kernbommen te ontwikkelen en laten exploderen. Samen met zijn team probeert hij dit te voorkomen.

Dit is de hele opzet van de film, in zijn simpelste vorm (en zonder spoilers).

(meer…)

Blauwe vinkjes

· Een reactie plaatsen ·

Ik raak de laatste tijd gefrustreerd als iemand op WhatsApp zijn blauwe vinkjes heeft uitgezet.

Eigenlijk is dat best bijzonder, want vóór eind 2014 had WhatsApp die mogelijkheid niet eens. Je had één vinkje voor een verstuurd bericht en twee vinkjes voor een afgeleverd bericht, meer niet. Daar kon iedereen prima mee leven. Als je op school vroeg “waarom reageerde je niet op mijn berichtje?”, zei die ander “oh sorry, ik heb het niet gelezen”, en alles was goed. Je kon het toch niet controleren. Iedereen vond het normaal dat je niet wist of iemand een bericht gelezen had of niet. Sterker nog, het werd als asociaal gezien om wél van anderen te eisen dat ze bewijzen dat ze iets wel of niet hadden gelezen.

Mijn theorie

Inmiddels is dat anders. Mensen kunnen je ter verantwoording roepen. Ze versturen een bericht, zien aan de blauwe vinkjes dat jij het hebt gelezen, wachten een paar minuten (of een uur, of een dag), en zeggen vervolgens passief agressief “je hebt het gelezen – reageer dan!” Om daar vanaf te zijn zetten mensen de blauwe vinkjes uit.

Ik niet. Ik vind het prima dat mensen weten als ik iets heb gelezen. Het zet een gezonde sociale druk op mij en houdt mij zodoende eerlijk. Als ik iets lees en ik kan meteen reageren, dan doe ik dat netjes. Als ik iets lees maar kan niet reageren, dan hoop ik dat anderen mij daarin vertrouwen. (Soms lees ik iets en word ik onderbroken, of moet ik net weg, of houdt de WiFi ermee op, of heb ik een tijd nodig om een antwoord te formuleren.)

Vergelijk het met een “live” gesprek. Als iemand jou een vraag stelt en je vervolgens aan blijft kijken, zet dat een kleine druk op jou om te luisteren en zo goed/snel mogelijk te antwoorden. Dat vinden we allemaal heel normaal. Ook al is de vraag onverwacht, we negeren anderen doorgaans niet, en lopen zeker niet middenin een gesprek weg. Met online communicatie is dat eigenlijk niet anders.

Nee, ik ben veel meer geïnteresseerd in het omgekeerde effect. Als ik een bericht verstuur en iemand leest het, maar reageert niet … wat heb ik dan verkeerd gedaan? Was het niet interessant genoeg? Was het onduidelijk? Heb ik te veel gestuurd, of op het verkeerde moment? Heb ik iets gemeens gedaan of gezegd?

(meer…)

Filmrecensie: Snowpiercer (2013)

· Een reactie plaatsen ·

De film “Snowpiercer” was er weer eentje die al héél lang op mijn lijst stond. Onlangs zei mijn zusje uit het niets “ken je die film Snowpiercer? Die behandelden we vandaag in college”, en toen vond ik de motivatie om hem eindelijk te kijken. Volgens sommige recensenten was hij geweldig, volgens anderen was hij waardeloos, maar als ze hem zelfs op de universiteit behandelen moet het wel interessant zijn.

Ik geef deze film 2.5 uit 5 sterren.

In eerste instantie was ik zeer geïnteresseerd in de film. De opzet van de wereld en het idee van de trein was zeer interessant, maar gaandeweg verloor ik steeds meer interesse, en toen het eindigde was mijn eerste gedachte “jammer, hier had meer in gezeten”.

Pas op! Wie dit artikel trotseert, heeft spoilers geleerd!

Wat is het idee?

Aan het begin van de film vertellen radiostemmen dat klimaatverandering een steeds groter probleem is, maar dat wetenschappers eindelijk een oplossing hebben! Het goedje “CW7” moet in de atmosfeer worden gespoten. Deze zou automatisch de aarde afkoelen. (Of zonlicht blokkeren? Het is niet duidelijk.)

Dus de grote dag breekt aan, men stuurt raketten omhoog, en ineens klapt het weer om. Het wordt ijs- en ijskoud op de planeet. Al het leven sterft, alles stopt. Wat blijft er over? Een trein. Een apparaat dat gemaakt is om altijd te blijven rijden — door ijs, sneeuw en storm — en veel mensen kan ondersteunen. Dat is de enige manier waarop de mensheid voortleeft.

(meer…)

Boven-de-mond-praat

· Een reactie plaatsen ·

Ik was onlangs bij de tandarts. Er was iets mis gegaan met een vulling (… voor de derde keer in anderhalf jaar …), dus die moesten ze weer repareren.

Het proces begint altijd heel zakelijk. Ze vragen vriendelijk je mond open te doen, beginnen langzaam van alles in je mond te proppen, en gaan in relatieve stilte aan het werk.

Tot halverwege het proces. Uit het niets zegt mijn tandarts ineens: “Had je nog gehoord hoe Frank z’n vakantie was?” Ik denk: “Wie is Frank? Welke vakantie?” Toen realiseerde ik dat ze het niet tegen mij had, maar tegen haar assistente.

Frank was blijkbaar een van de “hoofdtandartsen”. Hij was de persoon die mij jarenlang heeft gecontroleerd, totdat ik een paar jaar geleden een nieuwe kreeg. (Sorry Frank, ik onthoud de namen van mijn tandartsen niet.) Hij was op wintersport geweest en had daarbij iets gebroken. Het zat nu in het gips. Dat was de cryptische informatie die ik opving.

(Het was heel raar. Alsof ze niet durfden te zeggen wat hij gebroken had. “Ah ja, dus het zit nu in het gips?” “Ja, hij baalt wel dat hij het nu niet meer kan gebruiken.” Bijna alsof ze spionnen waren die een bericht overdroegen. “De tandarts zit in het gips! Ik herhaal: de tandarts zit in het gips!”)

(meer…)

Logo Ontwerp (“NDHU”)

· Een reactie plaatsen ·

Dit blog begon ooit als een simpele plek voor mezelf. Inmiddels is het uitgegroeid tot véél meer. Daarom ben ik bang dat het oude logo niet meer volstaat.

Wat is het oude logo? Het is — ehm — twee schapen bovenop elkaar. Ik zag het altijd als een moederschaap (of vaderschaap), met op diens rug haar kindje. Ik heb het heel snel in elkaar geflanst, omdat WordPress me bleef lastigvallen over een icoontje.

Ik ben nogal verknocht geraakt aan dit logo. Jarenlang zag ik dit logo elke keer als ik mijn browser opende (en natuurlijk als ik het blog zelf bezocht), dus voor mij is “twee witte bolletjes bovenop elkaar” gelijk aan “niet dat het uitmaakt!”. Maar andere mensen hebben géén idee wat het voorstelt. Het slaat ook nergens op. Ik denk dat ik het woord “schaap” twee keer heb gebruikt in de 500,000 woorden op dit blog.

Enerzijds is dat juist het idee van dit blog. “Niet dat het uitmaakt”. Het logo maakt niet uit. Waarom zou het iets moeten voorstellen?

Anderzijds is dat een beetje makkelijk gedacht. Wat ik op dit blog schrijf en doe maakt wel degelijk uit, anders zou ik het niet doen. Het logo is enorm belangrijk voor een website, en zeker voor een bedrijfje (dat ik sinds kort ben begonnen). Dus ik ga een poging doen een nieuw logo te ontwerpen.

Het oude logo

Op dit moment gebruik ik drie logo’s voor verschillende dingen. (Het zijn eerder “tekeningen” die je als logo’s zou kunnen bestempelen.)

Het eerste logo is het huidige logo van de website. Het tweede is mijn “handtekening” die ik onderaan cartoons en andere tekeningen zet. Het derde is mijn logo voor de muziek die ik maak (die ik ook op andere plekken zet, zoals YouTube en Bandcamp).

Ik vind ze alle drie wel iets hebben, maar in hun huidige vorm zijn ze niet geschikt als logo. Dus ik ga voor alle drie de varianten enkele nieuwe ideeën genereren en schetsen.

(meer…)