Mijn leven heeft altijd hevig geschommeld tussen periodes van nul vrije tijd en alleen maar vrije tijd.
Op de middelbare school ben je zó druk, dat je nauwelijks vrije tijd overhoudt. Maar dan komt de vakantie, en ineens valt alles weg en kom je erachter dat er verdraaid veel vrije uren in zo’n dag zitten. Op de universiteit ging dit precies hetzelfde, en toen ik daarna langzaamaan opdrachten kreeg was het niet anders: tijdens de opdracht werk je wekenlang aan één stuk door, en daarna heb je ineens drie maanden niks te doen.
En in beide gevallen krijg je niks gedaan.
In het eerste geval heb je gewoon te weinig tijd om iets substantieels te doen. Ja, als je goed zoekt kan je over de dag heen wel wat vrije tijd bij elkaar rapen — vijf minuten hier, een halfuurtje daar — maar dat is veel te verspreid. Je moet langer de tijd hebben om in de flow te komen, om écht even met iets bezig te zijn wat je leuk vindt om te doen.
Maar in het tweede geval gebeurt ook iets interessants. Je hebt zoveel vrije tijd … dat je uiteindelijk niks doet. Er is geen druk. Er is geen motivatie om nu iets te doen, want je hebt toch nog de hele dag, de hele week, of misschien de hele zomervakantie. Waarom vandaag hard werken aan dat boek dat ik altijd wilde schrijven, als ik ook vandaag lekker spelletjes kan spelen en mórgen dat boek kan schrijven?
Ik stoei al jaren met dit probleem, maar ik denk dat ik dus eindelijk de oplossing heb gevonden:
