In een poging de vele concepten van dit blog op te ruimen, probeer ik deze alsnog af te schrijven en te publiceren. Dit bericht was origineel geschreven in 2018, het is nog steeds waar, zij het in mindere mate.
Ik heb dit syndroom van mijn moeder, overduidelijk.
Altijd als je met haar naar een winkel ging, dan vertrok je met de boodschap “we zijn alleen op zoek naar stofzuigerzakken en een klein kaartspelletje voor als we met de auto onderweg zijn!”
Dus je vond de stofzuigerzak. Maar er waren meerdere soorten. En tja, onze stofzuiger is ook al jarenlang bijna kapot. En hé, zijn dat geen leuke stofdoekjes?
Voor je het weet waren alle medewerkers erbij, was je een expert in het gebied van schoonmaken, en hadden we een heel arsenaal mee naar huis.
Dat ene kaartspelletje werd natuurlijk ook een hele verzameling spelletjes, want tja, als we toch één spelletje nodig hebben, kunnen we net zo goed alle soorten en maten proberen en zorgen dat we de komende tien jaar gebakken zitten!
Het “dan doen we toch meteen alles”-syndroom.
En ik heb er dus ook last van. Niet qua kopen, want ik heb geen geld en wordt kriebelig van te veel spullen hebben die geen direct, praktisch nut hebben.
Juist andersom: het wordt pijnlijk duidelijk als ik ga opruimen.
Ik kan nooit mijn bureau “een stukje opruimen”. Ik ga meteen door alles heen, gooi gigantische stapels papieren en spullen weg, tot het punt dat ik me achteraf afvraag waarom ik zo’n groot bureau heb.
Net zoals dat ik de grootste moeite had om dit blog in stukjes op te ruimen. Ik wil niet een paar oude artikelen afschrijven: ik wil meteen alles afmaken, meteen, dezelfde dag nog. Ik wil niet een klein beetje opschonen, ik ga meteen door alles heen en check of het nodig is (verouderde bestanden, plugins, eeuwenoude artikelen die misschien wel weg kunnen).
Ik doe het ook als ik aan projecten werken. Ik had vroeger grote moeite met keuzes maken en definitief kiezen in welke richting een project gaat. Dus als je mijn eerste (bord)spellen opzoekt, zie je dat er altijd superveel “varianten” en “uitbreidingen” zijn. Want ik kon niet kiezen, dus ik heb maar alles in het spel gestopt dat ik had bedacht.
En enerzijds is dat goed. Het zorgt dat je echt ergens hélemaal voor gaat. Het zorgt dat je goed nadenkt en alle opties overweegt. Dat je problemen niet oplost met een pleister, maar door het hele probleem van begin tot eind schoon te maken en te genezen.
(Bijvoorbeeld, toen ik lang geleden van de fysio van die fitnesselastieken moest gebruiken, had ik één of twee lullige elastiekjes ergens kunnen krijgen. Maar zo ben ik niet. Ik wist dat fitness belangrijk was, ik wilde allerlei soorten oefeningen kunnen doen. Dus ik kocht een set met allerlei soorten elastieken, gewichten, etcetera. Sindsdien heb ik nooit meer iets nieuws hoeven kopen, welke oefening ik ook moest doen :p)
Anderzijds is het natuurlijk vervelend. Ik weet nu dat kunst niet beter wordt door alles ertegenaan te gooien, maar juist door het te stroomlijnen, inkorten en versimpelen. Een verhaal is beter als het gefocust is en geen woord te veel heeft. Een spel is beter als de spelregels echt absoluut zo simpel mogelijk zijn.
Maar het zit in mijn bloed, het zit in mijn genen. Dus het is lastig eruit te krijgen. Zelfs als ik in grote letters op mijn notitieblok schrijf “JE HOEFT NIET ALLES TE DOEN”, doe ik het vaak alsnog.
Het project waaraan ik nu werk is misschien wel het beste voorbeeld hiervan. Het was een oud project dat ik wilde afmaken en uitgeven: een reeks korte verhalen die samen ongeveer de geschiedenis van het leven op aarde vertellen. Ik hoefde slechts een paar korte verhalen te updaten/editen en dat was het.
Maar wat doe ik? Na een week of twee heb ik mezelf overtuigd dat het simpelweg niet goed genoeg is zo. Ik moest andere delen van de wereld erbij betrekken, ik moest verder teruggaan in de geschiedenis, er waren allemaal belangrijke gebeurtenissen die ik had gemist! Dus voor ik het weet ben ik nog twee weken bezig met niets anders dan onderzoek doen naar onze hele geschiedenis en het project opblazen zodat ik alles kan vertellen dat belangrijk is.
Ja, het is al beter dan vroeger, want ik heb daadwerkelijk keuzes gemaakt, alleen hoogtepunten uit onze geschiedenis gepakt, veel dingen weggestreept of versimpeld. Maar dit project had véél kleiner kunnen zijn en ik had er niet alles tegenaan hoeven gooien :p
Dat is het “dan doen we toch meteen alles”-syndroom. En ik kom er maar moeilijk van af, misschien wel nooit.
Er zijn (nog) geen reacties.