Omdat je nooit weet wanneer je het nodig gaat hebben

De Knuffelparadox

In een poging de vele concepten van dit blog op te ruimen, probeer ik deze alsnog af te schrijven en te publiceren. Dit bericht was origineel geschreven in 2017 en stelt echt niks voor, alleen een stomme gedachte.

De enige regel die in dit concept stond: over dat knuffelen enerzijds mensen dichterbij brengt, maar je anderzijds al dichtbij moet staan om te knuffelen.

Ik dacht toentertijd vast dat dit een hele diepzinnige gedachte was.

Er zit een kern van waarheid in. Knuffelen is vaak een teken dat je écht een goede relatie hebt met iemand. Maar je kan pas die eerste knuffel geven als je al dichtbij diegene staat in een relaxte setting waarin het kan.

Dus er is ergens een vage grens waar één iemand moet besluiten: oké, ik mag deze persoon best wel, ik ga even een gokje wagen en mijn armen spreiden voor een knuffel.

Het alternatief is namelijk iets stoms dat ik laatst deed. Nou, ja, niet per se stom, maar ook niet handig. Bij het afscheid nemen van een meisje vroeg ik letterlijk: “eh, vind je een knuffel oké?”

Godzijdank zei ze “ja”, anders was het nog onhandiger :p

Maar als ik dit niet had gevraagd, was het denk ik nooit gebeurd. Nu weet ik dat ik haar een knuffel kan geven de volgende keer dat we afscheid nemen. En dat de kans klein is dat ik als een idioot met open armen blijf staan, terwijl die ander me raar aankijkt of wegloopt.

Maar ik snap wel waar dit concept vandaan komt. Ik ben mijn hele leven al een fan van knuffelen.

Toen ik de eerste verhalen voor De Levenssaga schreef, maakte ik een lijst van regels waaraan elk verhaal moest voldoen. De bovenste was “in elk verhaal wordt geknuffeld!” Op zich een leuk idee, totdat ik erachter kwam hoe ongelofelijk onhandig het is. Bijna elke scene waarin dit gebeurde voelde geforceerd. Dus die regel is in ieder geval verdwenen.

Het is gewoon een bijzondere handeling. Ons lijf is veruit het meest kwetsbaar aan de voorkant, rond onze buik en borst. Knuffelen betekent letterlijk dat je iemand toestaat daartegenaan te hangen of leunen, die ander compleet vertrouwt dat ze geen misbruik maken van je kwetsbaarheid. Dus het is interessant dat wij zijn geëvolueerd om die specifieke handeling fijn te vinden en van nature te doen. Iets met dat “andere wezens van jouw soort vertrouwen” toch een beter idee bleek dan “niemand vertrouwen en je afstand bewaren”.

Tot zover deze enerverende gedachte.

Er zijn (nog) geen reacties.

Geef een reactie