Omdat je nooit weet wanneer je het nodig gaat hebben

Romantische rommel, toch?

In een poging de vele concepten van dit blog op te ruimen, probeer ik deze alsnog af te schrijven en te publiceren. Dit bericht was origineel geschreven in 2018 en bevatte toen slechts één paragraaf. Ik werd eraan herinnerd toen ik hier laatst ook met iemand over sprak.

Vroeger, als klein jochie dat misschien muziek luisterde dat voor iets oudere leeftijden was, vond ik het altijd stom dat alle liedjes over liefde gingen. Altijd maar hetzelfde. Altijd die zinnen van “I love you so much” and “you’re breaking my heart” and “I cannot live without you”. Hetzelfde verhaal, allemaal over liefde en relaties en zoenen.

Mijn nummers, mijn gewéldige nummers mag ik wel toevoegen, gingen over échte zaken. Zoals hoe kut school was. Hoe ik mezelf had leren pianospelen. Over willekeurige gebeurtenissen bij mij thuis of in mijn omgevingen. Over die ene vriend die we eigenlijk allemaal vervelend vonden. Over die keer dat mijn fiets uit elkaar viel terwijl ik keihard aan het fietsen was, maar op miraculeuze wijze alleen met schaafwondjes thuiskwam.

Maar nu ben ik ouder. En bijna al mijn eigen muziek gaat over liefde, hoewel niet per se romantisch. Bijna al mijn favoriete nummers gaan erover. Nu begrijp ik het.

En toen ik met anderen daarover sprak, beaamden ze dat. Zij begrepen het vroeger ook niet, nu wel. Als ze muzikanten zijn, vertellen ze hoe hun muziek óók in die richting is gegaan.

Enerzijds kan dit natuurlijk maatschappelijke invloed zijn. Als jij tien jaar lang allemaal nummers naspeelt van je favoriete artiesten die over liefde gaan … is het niet raar dat je zelf steeds meer hetzelfde doet.

Maar ik denk dat die invloed klein is. Want overgrote delen van hoe ik muziek maak, hoe ik teksten schrijf, welke akkoorden ik speel, is allemaal niet terug te leiden tot invloed van buitenaf. Dus ik zie niet hoe dan alleen maar het thema van je nummers zó enorm kan worden beïnvloed door de Top 40.

Nee, als je erover nadenkt, als je meer levenservaring opdoet, ontdek je dat uiteindelijk iedereen op zoek is naar liefde. Romantische liefde, vriendschappelijke liefde, liefde en passie voor hun werk of het leven in het algemeen. Maar dat het tegelijkertijd het moeilijkste is om te krijgen, het moeilijkste om te beschrijven of te bevatten.

Daarom schrijven we er nummers over. En boeken. En maken we schilderijen.

Want alle andere dingen die we kunnen willen, zijn veel tastbaarder en op een hele logische manier te krijgen of uit te leggen.

Oh, je wilt geld? Nou, dan neem je een baan die goed betaalt. Of je studeert/werkt je weg daarnaartoe.

Je krijgt niet de behoefte om deze gedachte uiteen te zetten op rijmende tekst en prachtige melodie. (Hetzelfde als je bijvoorbeeld spullen wilt, of verhuizen naar een andere plek, of dat soort dingen.) Het is niet een gevoel “groter dan jij” dat je wilt uiten zonder te weten hoe.

Dat wilde ik even kwijt.

Mocht je jong zijn: ja, de meeste muziek gaat over liefde, en ja, dat zal je later begrijpen.

Haalt natuurlijk niet weg dat veel van die nummers alsnog romantische rommel zijn. Met cliché zinnen, geen enkele boodschap of creativiteit, een matige melodie, en constant nieuwsberichten dat de zanger die zingt over liefde en trouw zijn stiekem zeventien affaires had.

Er zijn (nog) geen reacties.

Geef een reactie